Badanie słuchu to sprawdzenie reakcji organizmu na stymulację dźwiękową. Pozwalają na szczegółowe określenie stanu słuchu, ocenić wykryty ubytek oraz jego charakter i pochodzenie. Ze względu na rodzaj wykonywanego badania, możemy je podzielić na subiektywne i obiektywne.

Tak w wielkim skrócie można opisać, czym to badanie słuchu jest. Postęp medycyny oraz udoskonalane metody sprawdzania naszych uszu, pozwala na coraz dokładniejsze i precyzyjniejsze określenie, jak dobrze słyszymy. Przeciętnemu człowiekowi łatwo zauważyć, że inaczej słyszy, gdy ten zachoruje. Wystarczy przyłożyć dłonie do uszu, by od razu usłyszeć różnicę. Sęk w tym, że niedosłuch jest schorzeniem względnie cichym. Na początku, wręcz niezauważalnym. Różnica pięciu decybeli nie wydaje się szczególnie dużą liczbą.
Z czasem jednak pięć decybeli staje się dziesięcioma. Dziesięć zmienia się na dwadzieścia, a w codziennym słowniku coraz częściej wita słowo „co”.

Co mówisz? Powtórz, proszę. Co się stało? Jakie znowu Boże Ciało?

Sytuacji można wymieniać w nieskończoność.
Wystarczy pracować w hałasie bez ochronników słuchu, by po kilku latach coraz gorzej słyszeć.

By na młode lata, nieważne czy młody wiekiem, czy młodym stażem emerytem – zadbać o swoje uszy, badając je. Szczególnie że w naszych gabinetach takie badanie nic nie kosztuje. Po co psuć relacje tylko przez to, że nie do końca zrozumiało się intencje swojego rozmówcy.

Badanie subiektywne wymaga współpracy z badanym. Sprawdzane jest wtedy odczuwanie dźwięku przez pacjenta.
Badanie obiektywne opiera się na fizycznych bodźcach badanego i nie wymaga ścisłej współpracy prowadzącego z pacjentem.

Absolutną podstawą przy badaniach słuchu jest sprawdzenie drożności kanału słuchowego za pomocą otoskopu. Jeśli ucho jest zatkane woskowiną, bądź cokolwiek blokuje przepływ dźwięków do ucha, badania nie powinny być wykonywane.

Jakie są subiektywne badania słuchu i na czym one polegają?

Audiometria tonalna to najpopularniejsza metoda sprawdzenia swojego słuchu. W specjalnie przygotowanej kabinie ciszy, pacjent reaguje na najcichszy dźwięk, jaki usłyszy w częstotliwościach, od 250 Hz do 8000 Hz. Rezultatem jest audiogram, przedstawiający minimalną głośność w jakiej zbadany słyszy na lewe i prawe ucho.

Audiometria wysokoczęstotliwościowa to podobne badanie do audiometrii tonalnej. Tym razem, sprawdza się próg słyszenia przy podaniu wysokich częstotliwości od 8 kHz do 20 kHz.

In-situ Badanie in-situ, czyli na miejscu, to jednocześnie forma badania słuchu, jak i możliwość dostosowania noszonego już aparatu słuchowego. Samo badanie jest zbliżone do audiometrii tonalnej. Po podłączeniu się aparatów z komputerem, następuje badanie słuchu w aparacie. Badany musi słownie odpowiedzieć, czy słyszy charakterystyczne dźwięki tak cicho, jak to jest tylko możliwe. Pozwala to zarówno protetykowi słuchu, jak i zaparatowanemu na błyskawiczne dostosowanie wzmocnienia do konkretnej sytuacji. Choć programy można wykonać samemu, zaleca się, aby to właśnie specjaliści z NANO-MED przygotowali takie ustawienia.

HINT „Hearing in Noise Test”, czyli test słyszenia w hałasie, to test sprawdzający zdolność do zrozumienia mowy zarówno w ciszy jak i głośnym otoczeniu. Badanie polega na powtarzaniu wypowiedzianych słów i zdań. Badanie to jest podobne do audiometrii słownej, różnica polega na sprawdzeniu zdolności do rozumienia mowy przy bezpiecznych dla uszu natężeniach.
Audiometria słowna znana też jest pod nazwą audiometria mowy. To badanie słuchu ma sprawdzić zdolność do rozumienia wypowiadanych słów. W ten sposób, określa się zdolność do komunikacji w codziennym życiu, Wykonywane jest podobnie, jak w przypadku audiometrii tonalnej. Pacjent zakłada słuchawki w kabinie ciszy, następnie prezentowane mu są wyrazy oraz zdania o różnym poziomie natężenia dźwięku. Badany musi powtórzyć to, co usłyszał.

Próby stroikowe są wykonywane za pomocą kamertonu, dla ułatwienia zwanego jako stroik. Za ich pomocą można określić pole słuchowe dla przewodnictwa kostnego i powietrznego a także wzajemny stosunek pomiędzy tymi przewodnictwami.

Próba Webera polega na przyłożeniu wprawionego w drgania stroika do czoła. Następnie pacjent musi określić, w którym uchu słyszany dźwięk jest głośniejszy.

Próba Rinnego wykonywana jest poprzez umieszczenie wibrującego stroika za uchem badanego. Następnie, badany jest proszony o poinformowaniu, kiedy przestaną być słyszalne wibracje. Po tej informacji, wciąż wibrujący stroik umieszczony jest na około 2 centymetry od kanału słuchowego. Wtedy pacjent musi odpowiedzieć, czy słyszy wibracje.

Jakie są obiektywne badania słuchu i na czym polegają?

Audiometria impedancyjna jest jedną z najczęściej stosowanych i dokładnych metod badania słuchu. Pomiar polega na pobudzeniu do drgania błony bębenkowej, oraz ucha środkowego za pomocą generatora dźwięków. Na podstawie tego badania, można obliczyć sprawność przewodzenia ucha środkowego. By to zrobić, wykonywane są następujące testy: tympanometria, odruch strzemiączkowy i test trąbki słuchowej.

Tympanometria polega na zmierzeniu odbicia fali dźwiękowej od błony bębenkowej podczas zmiany ciśnienia w przewodzie słuchowym. Rezultatem jest powstanie tympanogramu w postaci krzywej, za pomocą której zdiagnozować można występowanie pęknięcia błony bębenkowej, infekcje ucha środkowego, niedrożność trąbki Eustachiusza.

Odruch strzemiączkowy to odruch obronny przed dźwiękami o zbyt dużym natężeniu. W jego wyniku, po skurczeniu się mięśni wewnątrzusznych oraz usztywnienia łańcucha kosteczek, fala dźwiękowa jest osłabiona o około 10 dB. Niestety, działa to na częstotliwościach do 2000 Hz. Sprawdzenie odruchu strzemiączkowego wykonywane jest na częstotliwościach 500, 1000, 2000 i 4000 Hz.

Test trąbki słuchowej sprawdza zdolność przewodzenia dźwięków przez ucho środkowe. Na samym początku, sonda tympanometru sprawdza wyjściowe ciśnienie w jamie bębenkowej. Następnie, należy zatkać nos i przełknąć ślinę co wywołuje ujemne ciśnienie w jamie bębenkowej. Po zmierzeniu tego ciśnienia, badany poproszony jest o wydmuchaniu powietrza przy jednoczesnym zatkaniu nosa i ust, co wywołuje dodatnie ciśnienie w uchu. Następuje wtedy ostatni pomiar.

Otoemisja akustyczna, znana też jako emisja otoakustyczną to metoda sprawdzenia na występowanie niedosłuchu odbiorczego pochodzenia ślimakowego. Pacjent podczas badania trafia do kabiny ciszy. Do ucha włożona jest sonda pomiarowa, w której znajduje się głośnik oraz czuły mikrofon odbierający otoemisję ze ślimaka.